امشب زنگ زدم بيمارستان حالشو بپرسم.اين يك هفته اجازه ندادن تلفني باهاش صحبت كنم.امشب كه صداشو شنيدم ته دلم يه چيزي ريخت پايين خيلي ضعيف صحبت مي كرد.خيلي صداش انگار از ته چاه بيرون ميومد.گفت گريه نكن مادر.مرگ حقه. من فقط دلم مي خواست عروسي تو رو ببينم. مامانم گوشيو گرفته خودش گريه مي كنه بعد به من ميگه گريه نكن. گريه نكن فقط آخر هفته بيا
آخر هفته بيا

فرض کن که من رابینسون کروزئه هستم.
نه اصلا فرض کن که من هم در یک جزیره دور افتاده گیر افتاده ام و راه به هیچ کجا ندارم.
فقط یک فرض است گیرم که چندان محال هم نباشد
بگذریم.
من مانده ام و یک جزیره .فرض میکنیم که خیلی هم خوش آب و هوا است. از آن جزیره های استوایی با جنگل های انبوه و ساحل شنی و صخره های مرجانی و درخت های موز و آناناس و دور تا دورش هم تا چشم کار می کند دریای یک دست .من هم تنها انسان آن جزیره هستم. دوست ندارم یک دفعه سر و کله یک جمعه پیدا شود.
پس من هستم و یک جزیره و یک کلبه کوچک. اصلا دوست ندارم شب را بدون سرپناه بخوابم.
روز اول
تمام ساحل را پیاده می گردم.شب کنار ساحل آتش روشن می کنم،چشمهایم را می بندم و به آواز دریا گوش می دهم.
روز دوم
تمام روزبرهنه زیر آفتاب کنار دریا دراز می کشم.درست آنجایی که موج به ساحل می رسد و آرام می گیرد، غلت می زنم و آرام آرام در آب فرو می روم.
روز سوم
از لب ساحل تا دورترین صخره مرجانی شنا می کنم.خودم را از یکی از صخره های کوچک بالا می کشم و خورشید را نگاه می کنم که آن دورها در دریا پایین می رود. هوا تاریک شده و من می ترسم دوباره تا ساحل شنا کنم.تمام شب روی صخره می مانم.
ترسیده ام
روز چهارم
حوصله ام سررفته.دلم می خواهد بلاگم و ایمیلم را چک کنم.اینجا هم که کسی پیدا نمی شود آدم دو کلمه حرف بزند.مردم از بس موز و نارگیل خوردم هوس قورمه سبزی کرده ام.هی رابینسون تو چی کشیدی...
روز پنجم
تا چشم کار میکند فقط آب است و صخره مرجانی.
تمام روز چشم می دوزم به دریا شاید قایقی یا کشتی از دور پیدا شود.
روز ششم
...تمام ...دیگر طاقت ندارم.
موبایلم را برمیدارم و به اولین کسی که به ذهنم می رسد زنگ می زنم.

خوب توهمیشه دلت می خواست من اونی باشم که تو دلت می خواد اینه که آبمون هیچ وقت با هم توی یک جوب نرفت، دو سال و نیم پیش هم امتحان کردیم اون موقع هنوز نفهمیده بودم آدمها رو باید از تحصیلاتشون جدا کنم. هنوز آدم ها رو تجربه نکرده بودم.یاد نگرفته بودم که از دور خیلی ها خدا به نظر میان ولی وقتی بهشون نزدیک میشی هیچی نیستن...هیچی. یادت که نرفته، اون موقع می خواستی منو شکل بدی. یه دختر می خواستی خوشگل باشه بتونی باهاش پز بدی. خوش اخلاق ومهربون باشه براش ناز کنی، کم توقع باشه چیزی ازت نخواد. تحصیل کرده باشه،کار کنه، روشنفکر باشه ، یک کمی هم سنتی باشه، من که هیچ کدوم اینا نبودم. مایع هم نبودم شکل ظرفو به خودم بگیرم اینو همون ماه اول فهمیدم. تو هیچ وقت نفهمیدی، این بود که من غیبم زد. نه تلفن هاتو جواب دادم نه آفلاین ها تو، یادمه تو هم زیاد پا فشاری نکردی. در حد چند تا تلفن و چند تا آفلاین که بی جواب موند تو هم بی خیال شدی . چون میدونی که غرورت مهمترین چیزیه که تو زندگیت برای حفظ کردن داری. حالادو سال و نیم گذشته، میگن کوه به کوه نمی رسه آدم به آدم میرسه،
حالا ما دوباره به هم رسیدم.
تو هنوز هم دلت می خواد منو اون جوری که می خوای شکل بدی. ولی من هنوزهم مایع نیستم شکل ظرفو به خودم بگیرم
مگر اینکه ظرف رو خیلی دوست داشته باشم و از قضای روزگار من از تو متنفرم.

تا اون جایی که یادمه مامان هیچ وقت آش رشته نپخته. آش رشته رو همیشه مادر بزرگم ( مامان مامانم) روزهای جمعه می پخت. با کوکو سبزی و ترحلوا.همیشه هم می گفت آرد ترحلوا رو نباید انقدر تفت بدی که سیاه بشه نه انقدر که بی رنگ بشه.مامان مامانم تهرانیه. اون موقع بچه تر بودیم.بزرگتر ها هم هنوز با هم بد نشده بودن.مامان بزرگم سرحالتر بود.پدر بزرگم زنده بود.جمعه ها جمع می شدیم دور هم.می زدیم توی سر و کول هم.5-6 تا نوه هم سن و سال و جیغ جیغو.پدر بزرگم کیف می کرد. مامان بزرگم برای من همیشه آش ساده بر میداشت.من هم کمی سرکه و شکر قاطیش می کردم و می خوردم.همه چین به دماغاشون می انداختن و می گفتن آش با سرکه و شکر؟
الحق که اراکی هستی.
پدر بزرگم 10 ساله که دیگه نیست .نوه ها هم بزرگ شدن. خواهر برادر ها هم با هم قهر هستن.این چشم دیدن اونو نداره اون چشم دیدن اینو.دو سه تا نوه باقی مونده هم دیگه کلاسشون به آش خوردن نمی خوره.عصرهای جمعه میرن بیرون پیتزا می خورن. مامان بزرگم هم با اینکه هنوز سر پا است دیگه حس و حال قدیمو نداره. عصر های جمعه هم دلگیر تر شده و من هنوز دلم می خواد آش رشته رو با سرکه و شکر بخورم

شهر من تو را دوست می دارم به خاطر:
خیابانهای باریکت که مدام یا جهتشان عوض می شود یا ورود ممنوع می شوند و هر بار یک قبض 7 هزار تومانی به گردن من می گذارند و برای مرکز شهرت که هیچ جای پارکی ندارد و ماشین را باید روی سرم بگذارم و برای مردمانت که هر چه می گذرد غریبه تر و غریبه تر می شوند .


#در ضمن من یک آدم عوضی و ...هستم که پدر و مادرو خونه زندگیمو ول کردم اومدم اینجا
و خودم هم نمی دونم قراره چه گ... بخورم.اینو هر بار که میرم خونه بیشتر حس می کنم.
پ.ن : آخی یک کم حالم بهتر شد.