1. تا الان فکر میکردم خانم ها خیلی خرید می کنند ، اما این سفری که دو روز گذشته با فک و فامیل خانم عمو کوچیکه رفتیم فهمیدم که آقایون هم توانایی از این مغازه به آن مغازه رفتن و خرید کردن در سطح وسیع و برای ساعت های طولانی را دارند، در محدوده نمک آبرود تا نور هر چه فروشگاه ایران تافته ، ایران کتان ، ایران بافته ، البسکو و .... بود را زیر و رو کردیم و دست آخر با خواهش و التماس و کشان کشان آقایون را از مغازه ها بیرون کشیدیم.
2. دی جی مان یک پسر 17 ساله بود که به برکت بابای پولدارش با موبایل رفت توی آب و کک اش هم نگزید که 400 هزار تومن گوشی به فنا رفت ....
3. پسر کوچیکه آقا پولداره دائم گشنه اش بود.... آخر سفر هم گفت اصلا خوش نگذشت چون نرفتیم آیس پک بخوریم و همه اش سه بار رفتیم رستوران برای غذا خوردن.....
4. نان بربری دانه ای 300 تومان ؟ باورت می شود ؟
5. من باور کردم عقل آدم ها به چشم شان است ، هر جا جلوی رستوران ماشین های مدل بالا بود همه میگفتن اینجا غذاش خوبه چون سه تا تویوتا کمری و دو تا ماکزیما جلوی در پارک شده و دخترهای خوشگل هم جلوی رستوران ایستادن ، هر جا پراید بود و سمند میگفتند اینجا به درد نمیخوره غذاش خوب نیست .....
6. در رویان ( علمده) خریدن ابسلوت ( مشروب) از خریدن نان راحت تر است .....
7. من دیگر مطمئن شدم که اگر بچه داشته باشم اصلا نمیتوانم از روی اصول روانشناسی تربیت اش کنم ، اصول تربیتی من فقط کتک است ، گریه کند یک تو دهنی، نق بزند دو تو دهنی ، بهانه بگیرد سه تودهنی و زیادی اذیت کند شاید خفه اش کنم.....
8. حسین نبود ، پس از عکس خبری نیست .....
9. پشه ها حسابی خجالتم دادند .....
10. هوا گرم بود افتضاح ....
11. به قول شبنویس پولدارها خوش سفرند .....
12. به علت بیخوابی های زیاد و خستگی و اندکی سرماخوردگی نه صدا دارم نه تصویر...
13. امروز 13 آگوست است و کلا ما در شرکت روزهای 13 ماه های میلادی و شمسی و قمری هیچ کار خاصی انجام نمیدهیم، چون آقای مدیر به نحسی 13 اعتقاد دارند....

سری به خونه زدم
انگار در ودیوار هم در غیاب پدر و مادرم نفس می کشند ، لایه ای از غبار و خاک همه جا را گرفته .....
یک گنجشک بخت برگشته از میان این همه سوراخ و راه ، راه هواکش شومینه را پیش گرفته و سر از خانه خالی درآورده و از گشنگی و گرما مرده بود ، لاشه اش را از پشت در پذیرایی برداشتم.
راهم را کج کردم به سمت خانه مادربزرگم ام، تا یک سال و نیم پیش که زنده بود هیچ وقت به نظرم خانه قدیمی نمی آمد ، حالا تنها یک گودال بزرگ باقی مانده از 40 سال زندگی در یک خانه.......
خیلی وقته که دیگر مکان ها و وسایل و اشیا بدون آدمهایش برایم یاد آور خاطرات نیستند ، حتی آدم ها هم گاهی در ذهنم خاطره ای از خودشان به جا نمیگذارند ، یا نگذاشته اند ..... شاید برای همین نرفتم پدربزرگ ام را ببینم.....

برای همین دیگر یاد تو هم نمیوفتم... به جز گاهی ، مثلا آن روز جلوی ساختمان آفتاب ، میان تصاویر و خاطره ها ، تک تک آدم هایی که بودند را به یاد داشتم، از خودمان ، از خودت هیچی یادم نیامد ....
میترسم...
نکند من خاطره هایم را گم می کنم؟