آخر شب میرسیم خانه ، آسانسور کوچک است و باریک ... فرصت میدهد آدم ها خیلی نزدیک به هم بیایستند .
خسته ام ، کمی خودم را رها کنم و سرم را می گذارم روی سینه اش ....
گونه ام گرمای بدنش را از میان یقه باز پیراهن حس میکند ... نفس میکشم و بوی خوبی میپیچد میان بینی ام ، بوی پوست تن آدمی که دوستش دارم .... کاش ساختمان 20 طبقه بود یا 30 طبقه ، دلم میخواهد زمان همین طور بیاستد و من گرمی دست هایش را دور شانه هایم و هرم نفس هایش را روی موهایم حس کنم....

آسانسور میرسد طبقه چهار و یکی در را باز می کند....
در سه سالی که در این ساختمان ساکن هستم گاهی روزهای متوالی میگذرد و من چشم ام به هیچ یک از همسایه ها نمی افتد ، حالا این موقع شب همه شان ایستاده اند پشت در آسانسور و ما را نگاه میکنند ....
معرفی میکنم .... آقای فلانی ساکن طبقه سوم ، آقای فلانی ساکن طبقه دوم ... پدرم .... کلمه پدر را محکم ادا میکنم ، از موضع قدرت انگار ... این جواب آن نگاه های خیره شان وقتی در را باز کردند و ما را در آغوش هم دیدند می دهد ....