نرگس نوشتن گزارش سفر را با پختن غذای هندی اشتباه گرفته است ، هر ادویه ای دم دستش رسیده از زردچوبه و زنجبیل و دارچین و آنغوزه و کلی فلفل سیاه و قرمز را قاطی کرده و با اندکی چاشنی خالی بندی و قمی بازی شده است این:

وسط های برنامه لالان باید از رودخانه ی وحشی کوآ ! رد می شدیم .........دوبار رفتم ولی همون قدمهای اول برگشتم بعد دیدم نمیشه که.طنابو گرفتم رفتم وسط، اطمینانی به سنگهایی که هالشونو می دیدی نبود که زیر پام یکهو خالی شد، پاهامو شدت آب برده بود بالا و طناب افتاده بود زیر گردنم.تو اون مدت فقط تلاش می کردم که با دستم طنابو بکشم پایین که راحت تر نفس بکشم.بی نهایت ترسیده بودم و اگه طناب رو هم ول می کردم امروز ختم روز سومم بود!

جودی هم تا توانست خودش را به در و دیوار و صخره ها کوبید و آنقدر آن یک قطره خونی که از زخم پایش می آمد را به همه نشان داد که شد حکایت همان جهود و خون و اینها......

اما خوب به نظرم يکي از بهترين و پر تجربه­ترين سفرهاي دسته­جمعي زندگيم بود.. اينکه مي­گن بسيار سفر بايد تا پخته شود خامي عينه حقيقته، ديشب چندتا نکته يادداشت کردم که تو سفرهاي بعدي به عنوان تجربه ازش استفاده کنم که وقتي برگشتم خونه تا 48 ساعت بعدش همچنان صد در صد کوفتگي نباشم بعلاوه کبودي زانو و بريدگي کف پا و درد شديد انگشتاي پام.........

پ ن : کسی پایه برنامه بعدی هست؟

روز اول: تهران به رشت و جاده آستارا و جاده زيباي اسالم به خلخال و شب رسيدن كنار درياچه نئور و اقامت كمپي.
روز دوم: پياده روي به مدت حداقل 8 ساعت به طرف روستاي سوباتان و اقامت كمپي در مراتع سر سبز منطقه.
روز سوم: پياده روي به مدت حداقل 8 ساعت در قلب جنگلهاي انبوه تالش تا روستاي ليسار و اقامت كمپي در جنگل.
روز چهارم: بازگشت به ساحل گيسوم و رشت و تهران.