ساعت ها و روزها میگذرند و گذرشان را فقط از تقویم میزم حس میکنم. از آن زمان هایی است که زندگی خیلی آرام و جاری است و یکنواختی اش آدم را آزار میدهد. همان خیابان ها ، همان آدم ها، همان حرف ها و ....

کاش یکی این خدای ما را خِفت کند و به هر ضرب و زوری که می‌شود، خِرکش بیاوردش دم دستمان تا بیخ گوشش ناله‌ی شبانه نجوا کنیم و اگر کار درست نشد، نرمای گوشش را زبان بزنیم و حالی به حالی‌اش کنیم بلکه تحریک شود و پا بدهد.

پ ن :انگار مدت ها بود صدای بارونو نشنیده بودم